Posleratna stambena arhitektura je u svim evropskim zemljama, bila usmerena na izgradnju masovnih blokova za stanovanje . I u zemljama zapadne Evrope, a naročito u zemaljama istočnog bloka i SSSR-a (gde je počela izgradnja tzv. Hruščovki, višespratnih zgrada koje su bile izuzetno nefuncionalne za život), građeni su kompleksi sličnog uniformnog izgleda.
Prva faza izgradnje Novog Beograda (1947-1950) obuhvata izgradnju naselja Tošin bunar (Paviljoni) i Studentskog grada. Ovi mikorejoni, kako su se zvali, bili su zidani jeftinijim građevinskim materijalima (uglavnom opekom), a organizacija stana nije bila dovoljno funkcionlana. Druga faza (1959-1963) počinje izgradnjom eksperimentalnih blokova 1 i 2 i mesne zajednice Fontana sa bioskopom i pratećim sadržajima. U ovoj fazi prvi put su primenjeni prefabrikovani (industrijski) građevinski elementi (konstruktivno rešenje IMS Žeželj) koji su omogućili brzo, efikasno građenje zgrada visoke spratnosti. Treća faza izgradnje otpočinje usvajanjem Regulacionog plana 1962. godine, kada su usvojene dve zone Novog Beograda – Centralna i Južna, i kada je otpočela je masovna urbanizacija.
Masovna izgradnja rezultirala je velikim blokovima sa funkcionalnim i finansijski pristupačnim stanovima. Svaki blok je bio projektovan kao manje naselje sa neophodnim objektima: zdravstvenim, obrazovnim i komercijalnim. Ipak, planovi su često menjani, a potrebe stanovništva prevazilazile su (politički) nametnute standarde.
ŽIVOT U BLOKU
Život u blokovima imao je svoje prednosti i mane. U SFRJ u uslovima kontrolisane ekonomije i ograničenih ljudskih prava, dražava je promovisala novi samoupravni socijalistički model društvenog života.
MESNE ZAJEDNICE
Društveno ekonomski život blokova bio je organizovan kroz funkcionisanje mesnih zajednica za lokalnu društvenu i političku aktivnost . Za potrebe mesnih zajednica krajem 60ih počeli su da se grade kompleksi zgrada koji su služili zadovoljavanju potreba stanovnika bloka.