BLOKOVI

Posleratna stambena arhitektura je  u svim evropskim zemljama, bila  usmerena na izgradnju masovnih blokova za stanovanje . I u zemljama zapadne Evrope, a naročito u zemaljama istočnog bloka i SSSR-a  (gde je počela izgradnja tzv. Hruščovki, višespratnih zgrada koje su bile izuzetno nefuncionalne za život), građeni su kompleksi sličnog uniformnog izgleda.

Prva faza izgradnje Novog Beograda (1947-1950) obuhvata izgradnju naselja Tošin bunar (Paviljoni) i Studentskog grada. Ovi mikorejoni, kako su se zvali, bili su zidani jeftinijim građevinskim materijalima (uglavnom opekom), a organizacija stana nije bila dovoljno funkcionlana.  Druga faza (1959-1963) počinje izgradnjom eksperimentalnih blokova 1 i 2 i mesne zajednice Fontana sa bioskopom i pratećim sadržajima. U ovoj fazi prvi put su primenjeni prefabrikovani (industrijski) građevinski elementi (konstruktivno rešenje IMS Žeželj) koji su omogućili brzo, efikasno građenje zgrada visoke spratnosti. Treća faza izgradnje otpočinje usvajanjem Regulacionog plana 1962. godine, kada su usvojene dve zone Novog Beograda – Centralna i Južna, i kada je otpočela masovna urbanizacija.

Masovna izgradnja  rezultirala je velikim blokovima sa funkcionalnim i finansijski pristupačnim stanovima.  Svaki blok je bio projektovan kao manje naselje sa neophodnim objektima: zdravstvenim, obrazovnim i komercijalnim. Ipak, planovi su često menjani, a potrebe stanovništva prevazilazile su (politički) nametnute standarde.