Porodica Minh je imala značajan uticaj na razvoj Srbije, posebno u oblasti industrijske infrastrukture i urbanog razvoja. Samuel Minh, koji je 1870. godine doselio u Srbiju iz Moravske, uočio je potencijal nove države i brzo postavio temelje za razvoj industrije. Otvorio je prvu modernu fabriku tekstila na Balkanu u Paraćinu, čime je postavio temelje za dalji industrijski napredak u Srbiji.
Njegov najstariji sin, Julijus Minh, igrao je ključnu ulogu u razvoju rudarske industrije u istočnoj Srbiji. Pod njegovim vođstvom, porodica Minh je otvorila rudnik na planini Rtanj, koji je uključivao izgradnju železničke pruge, žičare, parne električne centrale, kao i brojne radionice. Rudnik je ubrzo postao centar za privredni rast u ovom delu Srbije, što je uključivalo poboljšanje života radnika kroz izgradnju bolnice, kulturnog centra i škole.
Zanimljivo je da je porodica Minh pokazala poseban interes za obrazovanje, otvarajući školu koja je 1929. godine imala 60 učenika, kao i pružanje stipendija najboljim učenicima za nastavak školovanja u Srbiji i Beču.
Međutim, ekonomska kriza 1929. godine i druge teškoće su značajno uticale na poslovanje rudnika. Julijus Minh, suočen sa velikim ekonomskim izazovima, izvršio je samoubistvo 1931. godine, a rudnik je nastavio da vodi njegova žena Greta i njen muževljev brat.
Tokom Drugog svetskog rata, kada je Nemačka okupirala Jugoslaviju, rudnik su preuzele okupacione vlasti, a Greta je sa delom porodice preživela rat skrivajući se u selu Ilino kod Boljevaca. Posle rata, rudnik je nacionalizovan, a mnoge porodične vile, uključujući one na Dedinju, konfiskovane su.
Porodica Minh i danas ostavlja dubok trag u istoriji Beograda i Srbije, a njihova porodična grobnica na Novom groblju u Beogradu svedoči o njihovoj važnoj ulozi u formiranju modernog urbanog i industrijskog pejzaža Srbije.
Porodična grobnica Minh
Zbog članova porodice nemačkog porekla, koje je komunistička vlast označila kao saradnike okupatora, država im je oduzela imovinu, koja je sada u postupku restitucije.
Svedočanstva
Sin Aleksandra Minha, Pavle zapisao je svoja sećanja u knjizi "Četiri godine pod senkom smrti" (Jevrejski istorijski muzej Savez jevrejskih opština Srbije) Pavle je opisao događaje od 16. aprila kada počinje progon Jevreja u Beogradu tokom okupacije. "Jednom su nas Nemci naterali da premeštamo cigle sa jedne gomile na drugu, dok su oni urlali u puštali pse na nas, a narod se skupljao i gledao ćuteći. Te noći sam prespavao kod Bubiše jer je već počeo policijski čas." Ubrzo ga Gestapo hapsi i sa ocem završava u Koncentracionom logoru Topovske šupe. "Spavali smo u štalama, na tankom sloju slame na zemlji. Logoraši su bili podložni masovnoj psihozi sraha i očajanja. Bilo je i nekoliko slučajeva samoubistava. Svakih nekoliko dana išli su transporti od 100-200 ljudi u nama nepoznatom pravcu. Od 30. oktobra više se nije išlo u rad. Tada je dovedeno oko hiljadu Cigana, koji su sledećih dana postepeno odvođeni iz logora. Puno ih je došlo sa muzičkim instrumentima, dan po dolasku, organizovali su orkestar, i u dvorištu kasarne svirali svoj oproštajni koncert – uvertiru opere Sevljski berberin od Rosinija. Posle koncerta Nemci su im slomili instrumente i zapalili na velikoj lomači, kamioni su odvezli veliku grupu u nepoznatom pravcu", svedoči on.
Dnevnik Pavla Minha, izložba o porodici Minh,RZZSK, 2022.
Porodična grobnica Minh
Pavle Minh nije znao ko mu je pomogao, ali je novembra 1941. godine uspeo da se ukrca u voz sa porodicom i sa italijanskom vizom stigne na ostrvo Sušak u Hrvatskoj. Odatle su se prebacili u Kraljevicu, gradić na obali blizu Rijeke, koji je bio pod italijanskom vojnom okupacijom. Kada je počeo progon Jevreja i od strane fašističkih italijanskih vlasti, Pavle se 1943. godine pridružio partizanima. Nakon oslobođenja, Pavle i porodica prešli su u Beograd, a potom su se preselili u Izrael 1948. godine, gde je Pavle radio kao inženjer brodogradnje.
