Božidar - Boško Jovanović je kao građevinski inženjer, zaslužan za velike građevinske projekte na Novom Beogradu. Naša Sofija Jovanović napisala je ovaj tekst koji je osvrt na biografiju njenog dede.
Božidar - Boško Jovanović je rođen 29. maja 1925. godine u Beogradu u porodici građevinskih inženjera. Njegov deda, Jovan Jovanović, koji je diplomirao na Tehničkoj velikoj školi u Beogradu krajem XIX veka, bio je ministar železnica i saobraćaja u vladi Nikole Pašića početkom XX veka. Otac Božidara Jovanovića, Mihailo - Mikša Jovanović, rođen je 1895. godine u Beogradu. Bio je jedan od osnivača Beogradskog sportskog kluba (BSK), 1911. godine, za čiji prvi tim je odigrao nekoliko utakmica do početka Prvog svetskog rata.
Za vreme Prvog svetskog rata prešao je Albaniju,mobilisan u đačkoj četi kao jedan od 1300 kaplara. Vrativši se iz rata, završio je Građevinski odsek Tehničog fakulteta 1924. godine postavši građevinski inženjer. Prerana smrt, 1931. godine, zatekla ga je na mestu višeg inženjera u Ministarstvu i saobraćaja. Majka Natalija Jovanović, rođena Ajduković, bila je apsolvent prava na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu.
Božidar je završio osnovnu školu „Kralj Aleksandar” (sada muzička škola „Mokranjac”) u Beogradu, a kasnije beogradsku Realku (sada Pedagoški muzej). Pred završetak Drugog svetskog rata, izbegao je odlazak na Sremski front, krajem 1944. godine, prijavivši se u partizane kao dobrovoljac. Kraj rata je sačekao kao mornar na minolovcu na Dunavu. Sa dve godine zakašnjenja, zbog Drugog svetskog rata, upisao je Građevinski fakultet Univerziteta u Beogradu 1946. godine.
Za vreme studija, aktivno se bavio sportom, i kao član Sportskog bob kluba „Beograd”, bio vice šampion Beograda u plivanju i tenisu. Odigrao je i prvu hokejašku utakmicu u Beogradu. Igrajući za hokejaški klub „Crvena zvezda”, odigrao je i nekoliko hokejaških utakmica za reprezentaciju Jugoslavije.
Diplomirao je 1953. godine na saobraćajnom smeru Građevinskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Potreba za građevinskom strukom u obnovi zemlje po završetku Drugog svetskog rata omogućila mu je da se zaposli u građevinskom preduzeću „Partizanski put” pre završetka studija. Od pet godina, koliko je radio u „Partizanskom putu”, godinu dana je proveo gradeći put kod Prijepolja i dve godine radeći na projektovanju i izgradnji magistralnog puta i probijanju galerija i tunela uz levu obalu Drine kod Zvornika.
U Direkciju za izgradnju Novog Beograda (kasnije Direkcija za izgradnju i rekonstrukciju Grada Beograda, pa Zavod za izgradnju Grada Beograda), prešao je 1957. godine i odmah bio zaposlen na projektovanju i izvođenju radova na izgradnji navoza za Brankov most sa novobeogradske strane. Potom je, u svojstvu glavnog inženjera, projektovao prilazne saobraćajnice za zgradu Palate Federacije kolokvijalno nazvanu zgradom Saveznog izvršnog veća - SIV (sadašnja Palata Srbije) i učestvovao na njihovom izvođenju. Od poslova koji su obeležili njegovu stručnu karijeru, treba izdvojiti i posao odgovornog projektanta za saobraćajnice i prilaze Muzeju savremene umetnosti čija izgradnja je trajala u periodu 1961-1965.
U nastavku karijere, sa mesta glavnog inženjera, prešao je na funkciju direktora Sektora za komunalno opremanje zemljišta u Direkciji za izgradnju i rekonstrukciju Grada Beograda. U periodu 1976-1977, bio je koordinator radova tokom prve faze izgradnje Centra „Sava” koji je u maju 1977. godine svečano otvorio predsednik Tito za potrebe održavanja Konferencije za evropsku bezbednost i saradnju (KEBS).
U svojoj bogatoj stručnoj karijeri bio je i član mnogobrojnih stručnih timova koji su se bavili raznovrsnom građevinskom problematikom, od nasipanja peskom močvarnog zemljišta na početku izgradnje Novog Beograda do projektovanja i izvođenja radova na izgradnji saobraćajnica i drugih infrastrukturnih objekata u periodu od samog početka izgradnje Novog Beograda do penzionisanja 1980. godine. Učestvovao je na izradi brojnih stručnih članaka i publikacija.
Dobitnik je mnogobrojnih zahvalnica, diploma i plaketa, a ukazom broj 137, na Dan oslobođenja Beograda, 20. oktobra 1974. godine, Predsednik Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije mu je dodelio Orden zasluge za narod sa srebrnom zvezdom.
Božidar Jovanović je umro u Beogradu, 1. decembra 1990. godine i sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.
Pripremila: Sofija Jovanović
