Početkom 19. veka u Beograd se ulazilo kroz četiri glavne kapije: Sava-kapija, Varoš-kapija, Stambol-kapija i Vidin-kapija. Grad se delio se na dva nejednaka dela: srpski, manji, prema Savi i turski veći-Dorćol, prema Dunavu. Ulice su bile krivudave, većinom kaldrmisane  „turskom kaldrmom“, neke vrlo strme, noću bez  osvetljenja. Beograd je tada,  imao dva predgrađa: Savamalu i Palilulu. Od 1835. počinje širenje Beograda u pravcu današnjeg Vračara.

Knez Miloš je pozvao inženjera Franca  Jankea da izradi urbanistički plan. 40tih godina 19. veka Beograd se proširio na Palilulu i spojio sa Vračarom. Donošenjem zakonskih dokumenata postavljene su osnove za urbanizaciju grada, pa je donosen  prvi urbanistički plan koji je izradio  Emilijan Josimović 1867. Te godine, sa oslobađanjem Beograda od turske vlast, počela je nova faza modernizacije grada. Središte grada se pomerilo na osu Knez Mihajlova ulica –Slavija , kojom je vozio prvi tramvaj, u početku sa konjskom zapregom, a 1892. i na električni pogon. Godinu dana kasnije Beograd je dobio prvu električnu centralu, koja je uvela ulično osvetljenje. Godine 1892. pušten je u rad  prvi vodovod, a 1914. uvedena je i kanalizacija.

.