Početkom 19 veka u beogradsku  varoš se ulazilo kroz četiri glavne kapije: Sava-kapija, Varoš-kapija, Stambol-kapija i Vidin-kapija. Grad se delio se na dva nejednaka dela: srpski, manji, prema Savi i turski veći-Dorćol, prema Dunavu. Ulice su bile krivudave, većinom kaldrmisane  „turskom kaldrmom“, neke vrlo strme, noću bez  osvetljenja. Beograd je tada,  imao dva predgrađa: Savamalu i Palilulu. Od 1835. počinje širenje Beograda u pravcu današnjeg Vračara.Knez Miloš poziva inženjera Franca  Jankea da izradi urbanistički plan. 40tih godina 19. veka Beograd se širi na Palilulu i spaja sa Vračarom. Donošenjem zakonskih dokumenata postavljaju se osnove za urbanizaciju grada, pa se donosi  prvi urbanistički plan koji je izradio je Emilijan Joksimović 1867. Te godine sa oslobađanjem Beograda od turske vlast počinje nova faza modernizacije grada. Središte grada se pomera na osu Knez Mihajlova ulica –Slavija , kojom počinje da saobraća prvi tramvaj u početku sa konjskom zapregom, a 1892. i na električni pogon. Godinu dana kasnije Beograd je dobio prvu električnu centralu, koja je napajala ulično osvetljenje, mada  je još 1880. upaljena prva sijalica u Beogradu. Godine 1892. pušten je u rad  prvi vodovod, a 1914. uvedena je i kanalizacija.

.